Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014
Τρεις κρίκοι
Κι όμως, την είχα ξεχάσει αυτή την φώτο!
Τρεις κρίκοι στην ιστορία μας...,με διαφορές, με οιμοιότητες, αγαπημένες, όμως!
Η μάννα μου, Η Μαρία, κι εγώ!
Απόκριες ήταν κι η Μαρία ο άντρας!
"Ίσως, έτσι να είναι η ζωή!"
...Λοιπόν...
Επειδή αγχώνομαι με τις πολλές εκκρεμότητες, κι επειδή υποσχέθηκα μια "αποκλειστικότητα" στην Λαμπρινή, είναι ιντερνετική "φίλη", μα μ' "έψαξε" πολύ και στην ζωή, με βρήκε, συναντηθήκαμε (3 φορές;) με βρήκε όμως σε λάθος στιγμές της ζωής μου, η "φιλία" της με πίεσε πολύ, πολλές φορές απομακρύνθηκα, η Λαμπρινή, "επιμένει" όμως, μας δένουν πολλά, τελικά, δικαιούται και αξίζει πολλά "δώρα" από μένα, δικαιούται υλικά, γιατί της χρωστάω, γεμάτο το σπίτι απ' την παρουσία της (κούπες, κουπάκια, πετρούλες, βιβλία, εικονίτσες, καδράκια, πετσετούλες (κ.λ.π. κυρίας Ευγενίας!), θα της ανταπωδώσω με ψυχικά, αφού δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στα άλλα της δώρα, τα οποία φυσικά σταμάτησα "άγαρμπα", η Λαμπρινή μού έχει βγάλει τον χειρότερο εαυτό που δεν φανταζόμουν ότι είχα, της χρωστάω και ανάρτηση με τα "δώρα" που δεν πρέπει να δέχεσαι, όταν δεν μπορείς να τα σηκώσεις, νοιώθεις ότι δεν σου ανήκουν, ίσως και να μη σου ανήκουν!
Χωρίς ανάσες, τελείες, να προλάβω, πάλι! Δε θέλω να ασχολούμαι με μένα, είναι λίγο αργά, πια!
Σ' ευχαριστώ και Συγγνώμη για όλα, Λαμπρινή!
Δεν έχει αλλάξει κάτι στις λάθος στιγμές... απλά, τις χειρίζομαι λίγο πιο "μαλακά", να μη φουντώνουν!
Πάει το πρώτο σκέλος της ανάρτησης, όπως προέκυψε!
...Ήθελα να είναι αλλιώς αυτή η... καταγραφή, ας είναι κι έτσι!
Αν περιμένω το: "όπως θα τα ήθελα", δε θα γινόταν ποτέ, οπότε...
... Το "δέσιμο" και ο Πρόλογος αυτού του Θέματος του μπλογκ, θα γίνει αργότερα, ελπίζω με όχι βιαστικές -από μένα- συνθήκες!
... Εκείνα τα χρόνια, υπήρχε πολλή φτώχεια. Δεν ήταν μόνο η υλική, ήταν και η πνευματική, γι' αυτό, οι γονείς φρόντιζαν, ανάλογα το πνευματικό τους επίπεδο, να μορφώσουν τα παιδιά τους.
Αν δεν το έκαναν οι ίδιοι, φρόντιζαν οι πλούσιοι γι' αυτό και κάποιοι συγγενείς.
Η "μόρφωση" χρειάζονταν στην παιδκή ηλικία, οπότε... "παιδομάζωμα"...
Πολλά κοριτσάκια, στα κοριτσάκια αναφερόμαστε, δεν είχαν άποψη, δεν ήξεραν που πήγαιναν.
Άλλα τα βρήκαν καλά, άλλα σκούρα, άλλα το έσκασαν με Χ τρόπους, άλλα αυτοκτόνησαν, γιατί δεν άντεξαν... όπως η Φωτεινούλα που ξεκίνησε μια ιστορία στο Φεις, να βγάλει τα εσώψυχά μας, στην φόρα!
Μέχρι ενός ορίου όμως, επειδή η κοινωνία μας είναι και τώρα "βρώμικη", ακόμα, κι ας έχουμε 2014 και πάμε 2015 σε λίγες μέρες!
Ο σκοπός αγίαζε τα "μέσα", λοιπόν και τότε και τώρα, κι εκείνα τα κοριτσάκια του τότε, χωρίς να το καταλάβουν εκτός από γραμματάκια, μάθαιναν και την σκληρότητα και την βία της ζωής, από πλούσιους, μα ψυχικά άρρωστους ανθρώπους.
Γίνονταν δούλες, υπηρέτριες ή οικιακές βοηθοί, όπως τις λέει γλυκά η Λαμπρινή, η σημερινή εποχή, η πιο εξελιγμένη. (κ.λ.π. πολλά)
Εγώ όμως, θα σταθώ στις "δούλες".
Είχα μια "δούλα" μάννα με δύο Ν, η οποία δεν είχε να αντισταθεί σε κάποια αφεντικά, μετρημένα στα δάκτυλα, αλλά ίσως και σ' ένα χωριό και κοινωνία ολόκληρη... (Ανάπτυξη τώρα, δεν έχει!)
Κι ύστερα, το κοριτσάκι αυτό της φωτογραφίας, μ' αυτό το αγγελικό χαμόγελο και το καινούργιο λευκό φουστανάκι, βρέθηκε... να μάθει γράμματα στον Βόλο, σ' έναν θείο της.
Γραμματισμένο "δουλάκι", δηλαδή που είχε πολλή ποικιλία. (στάβλους με γουρουνάκια, ξύλο πολύ, κλάμα πολύ και άλλα πολλά, δυο χρόνια άντεξε, τό' σκασε... πήγε βρήκε την μάννα της και για χρόνια κρύβονταν, μη την ξαναπάρουν!...)
Έχει ενδιαφέρον η ιστορία, Λαμπρινή;
Πονάει, δεν είναι η ώρα της, σού φτάνει το "δώρο" μου;
Μέσα, από πολλές πλευρές!
Είχα όμως την επανάσταση μέσα μου, πρόλαβα, γλύτωσα πολλά, κέρδισα την αγκαλιά της Άγιας Μάννας μου, δεν "πείνασα" άλλο πια, ψυχικά!
Υγ. Η Ελπίδα η γάτα μου, δεν μ' άφησε να βγάλω καλή φωτογραφία, τράβαγε κορδόνια, την πάταγε, η μηχανή, ο χρόνος μου, ο σκάνερ που δεν έχω, οι γνώσεις μου, στίγμα, μόνο!
Ξέρω τι θα πει, "δημοσιότης", ξέρω ότι δεν το ξέρουν, ούτε οι φίλοι μου, ούτε και η οικογένειά μου, δεν υπήρξε ευκαιρία, δεν ντρέπομαι, μα δε θέλω να γίνω πρωτοσέλιδο γι' αυτό!
Δε θέλω να θείξω κανέναν, ζωντανό ή νεκρό, τους νεκρούς που με "μόρφωσαν" τους ανάβω κεράκι, τους συγχώρεσα προ πολλού μέσα μου, απ' τους ζωντανούς απομακρύνθηκα, να μην ανοίγω πληγές, ούτε σ' εκείνους, δε φταίνε, έτσι ήταν τα πράγματα, τα δεχόμαστε, συμφιλιωνόμαστε μ' αυτά, πάμε παρακάτω, κρατώντας τα Καλά, για το Καλό όλων, μη ματώνω κι εγώ, κρίμα είναι!
Δεν ανέχτηκα τότε, παραπάνω "πίεση", πόσο μάλλον, τώρα!
Σιγά -σιγά να βγαίνουν τα κάκαδα απ' τις πληγές μας! Ναι;
Πάμε στις φώτο, τις βιαστικές, δεν ήταν αυτή η φώτο που έψαχνα, η στιγμή έφερε τον καλύτερο πρόλογο φωτογραφίας, γιατί αυτό το φουστανάκι, φορέθηκε και πολύ φωτογραφήθηκε, μόλις πήγα!
Μετά μού φόρεσαν και παλιές μεγαλίστικες ρομπίτσες, μεταποιημένες στα μέτρα μου, μα το χαμόγελο, πάντα τόσο αθώο, άβγαλτο, παιδικό!
"Ίσως, έτσι να είναι η ζωή!" ίσως σκέφτονταν αυτό το παιδί!
Δε θυμάται;
Τι να πρωτοθυμηθεί; Και γιατί; Κι αν τα πει, τι; Γιατί; Για τα παλαμάκια; Για μια εποχή ψεύτικη, κι έναν κόσμο που δεν ξέρει να εκτιμάει;
Δεν έχει διορθώσεις αυτή η ανάρτηση, κι επειδή, δεν αντέχει την συγκινητική στιγμή και την θέλει να απομονωθεί, χωρίς πολλές αναπτύξεις του "μετά", επίτρεψέ μου, Λαμπρινή, ειδικά σ' αυτή, στο πρώτο βήμα και σκαλί, της ατελείωτης δύσκολης σκάλας της ζωής μου, όσο κι αν φαίνεται ότι αντέχω ακόμα, επειδή δεν είμαι από ατσάλι, θα έχει τα σχόλια κλειστά.
Άλλες αναρτήσεις, χαλαρές. Εξαρτάται, είδωμεν!
Είναι σιγή για "κραυγές" που δεν βγήκαν στην ώρα τους και τότε και τώρα και γενικά
και ιντερνετικά, κ.λ.π.
Γι' αυτό σου λέω... άστο!
Κάθε "κυκλάμινο", έχει και την σφραγίδα του!
Δεν έχει σημασία ποιος το "είδε" κρυμμένο στο δάσος!
Σημασία έχει, ποιος, δεν το "κατάπάτησε", χωρίς να ξέρει λεπτομέρειες, εκεί κρύβεται η πραγματικά καλή ψυχή του Ανθρώπου και είναι μετρημένοι, πίστεψέ με!
Υγ. Η Ελπίδα η γάτα θυμωμένη που δεν ασχολούμαι μαζί της.
Υγ. 2 Ήρθε ο γιος, να φάει, χρειάζεται το τραπέζι της κουζίνας, που εκεί "γράφω" πια, πρέπει να το μαζέψω, "Μη πάθεις τίποτα, μάνα!", "'Οχι!, γιε μου, μη φοβάσαι, αντέχω!" του είπα.
Πού να ήξερε λεπτομέρειες της ανάρτησής μου!
Να φύγει! Στον αέρα!
Όχι, το ποτάμι, δε γυρίζει πίσω. Τα "δώρα" μου, είναι πάντα για να μένουν, όσο πρόχειρα και βιαστικά κι αν είναι!
Μερίδιο απ' αυτό, δικαιούται και η Πατρίδα, βεβαίως!
Συγγνώμη γιε, που σας παραμελώ, τελευταίως!... Δεν το ήθελα! Να φύγω ήθελα, (απ' το ίντερνετ,αλλά με κρατούν πίσω, βαριές "'αλυσίδες".
Θα τις ξαλαφρύνω... και μετά!
Επειδή αγχώνομαι με τις πολλές εκκρεμότητες, κι επειδή υποσχέθηκα μια "αποκλειστικότητα" στην Λαμπρινή, είναι ιντερνετική "φίλη", μα μ' "έψαξε" πολύ και στην ζωή, με βρήκε, συναντηθήκαμε (3 φορές;) με βρήκε όμως σε λάθος στιγμές της ζωής μου, η "φιλία" της με πίεσε πολύ, πολλές φορές απομακρύνθηκα, η Λαμπρινή, "επιμένει" όμως, μας δένουν πολλά, τελικά, δικαιούται και αξίζει πολλά "δώρα" από μένα, δικαιούται υλικά, γιατί της χρωστάω, γεμάτο το σπίτι απ' την παρουσία της (κούπες, κουπάκια, πετρούλες, βιβλία, εικονίτσες, καδράκια, πετσετούλες (κ.λ.π. κυρίας Ευγενίας!), θα της ανταπωδώσω με ψυχικά, αφού δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στα άλλα της δώρα, τα οποία φυσικά σταμάτησα "άγαρμπα", η Λαμπρινή μού έχει βγάλει τον χειρότερο εαυτό που δεν φανταζόμουν ότι είχα, της χρωστάω και ανάρτηση με τα "δώρα" που δεν πρέπει να δέχεσαι, όταν δεν μπορείς να τα σηκώσεις, νοιώθεις ότι δεν σου ανήκουν, ίσως και να μη σου ανήκουν!
Χωρίς ανάσες, τελείες, να προλάβω, πάλι! Δε θέλω να ασχολούμαι με μένα, είναι λίγο αργά, πια!
Σ' ευχαριστώ και Συγγνώμη για όλα, Λαμπρινή!
Δεν έχει αλλάξει κάτι στις λάθος στιγμές... απλά, τις χειρίζομαι λίγο πιο "μαλακά", να μη φουντώνουν!
Πάει το πρώτο σκέλος της ανάρτησης, όπως προέκυψε!
...Ήθελα να είναι αλλιώς αυτή η... καταγραφή, ας είναι κι έτσι!
Αν περιμένω το: "όπως θα τα ήθελα", δε θα γινόταν ποτέ, οπότε...
... Το "δέσιμο" και ο Πρόλογος αυτού του Θέματος του μπλογκ, θα γίνει αργότερα, ελπίζω με όχι βιαστικές -από μένα- συνθήκες!
... Εκείνα τα χρόνια, υπήρχε πολλή φτώχεια. Δεν ήταν μόνο η υλική, ήταν και η πνευματική, γι' αυτό, οι γονείς φρόντιζαν, ανάλογα το πνευματικό τους επίπεδο, να μορφώσουν τα παιδιά τους.
Αν δεν το έκαναν οι ίδιοι, φρόντιζαν οι πλούσιοι γι' αυτό και κάποιοι συγγενείς.
Η "μόρφωση" χρειάζονταν στην παιδκή ηλικία, οπότε... "παιδομάζωμα"...
Πολλά κοριτσάκια, στα κοριτσάκια αναφερόμαστε, δεν είχαν άποψη, δεν ήξεραν που πήγαιναν.
Άλλα τα βρήκαν καλά, άλλα σκούρα, άλλα το έσκασαν με Χ τρόπους, άλλα αυτοκτόνησαν, γιατί δεν άντεξαν... όπως η Φωτεινούλα που ξεκίνησε μια ιστορία στο Φεις, να βγάλει τα εσώψυχά μας, στην φόρα!
Μέχρι ενός ορίου όμως, επειδή η κοινωνία μας είναι και τώρα "βρώμικη", ακόμα, κι ας έχουμε 2014 και πάμε 2015 σε λίγες μέρες!
Ο σκοπός αγίαζε τα "μέσα", λοιπόν και τότε και τώρα, κι εκείνα τα κοριτσάκια του τότε, χωρίς να το καταλάβουν εκτός από γραμματάκια, μάθαιναν και την σκληρότητα και την βία της ζωής, από πλούσιους, μα ψυχικά άρρωστους ανθρώπους.
Γίνονταν δούλες, υπηρέτριες ή οικιακές βοηθοί, όπως τις λέει γλυκά η Λαμπρινή, η σημερινή εποχή, η πιο εξελιγμένη. (κ.λ.π. πολλά)
Εγώ όμως, θα σταθώ στις "δούλες".
Είχα μια "δούλα" μάννα με δύο Ν, η οποία δεν είχε να αντισταθεί σε κάποια αφεντικά, μετρημένα στα δάκτυλα, αλλά ίσως και σ' ένα χωριό και κοινωνία ολόκληρη... (Ανάπτυξη τώρα, δεν έχει!)
Κι ύστερα, το κοριτσάκι αυτό της φωτογραφίας, μ' αυτό το αγγελικό χαμόγελο και το καινούργιο λευκό φουστανάκι, βρέθηκε... να μάθει γράμματα στον Βόλο, σ' έναν θείο της.
Γραμματισμένο "δουλάκι", δηλαδή που είχε πολλή ποικιλία. (στάβλους με γουρουνάκια, ξύλο πολύ, κλάμα πολύ και άλλα πολλά, δυο χρόνια άντεξε, τό' σκασε... πήγε βρήκε την μάννα της και για χρόνια κρύβονταν, μη την ξαναπάρουν!...)
Έχει ενδιαφέρον η ιστορία, Λαμπρινή;
Πονάει, δεν είναι η ώρα της, σού φτάνει το "δώρο" μου;
Μέσα, από πολλές πλευρές!
Είχα όμως την επανάσταση μέσα μου, πρόλαβα, γλύτωσα πολλά, κέρδισα την αγκαλιά της Άγιας Μάννας μου, δεν "πείνασα" άλλο πια, ψυχικά!
Υγ. Η Ελπίδα η γάτα μου, δεν μ' άφησε να βγάλω καλή φωτογραφία, τράβαγε κορδόνια, την πάταγε, η μηχανή, ο χρόνος μου, ο σκάνερ που δεν έχω, οι γνώσεις μου, στίγμα, μόνο!
Ξέρω τι θα πει, "δημοσιότης", ξέρω ότι δεν το ξέρουν, ούτε οι φίλοι μου, ούτε και η οικογένειά μου, δεν υπήρξε ευκαιρία, δεν ντρέπομαι, μα δε θέλω να γίνω πρωτοσέλιδο γι' αυτό!
Δε θέλω να θείξω κανέναν, ζωντανό ή νεκρό, τους νεκρούς που με "μόρφωσαν" τους ανάβω κεράκι, τους συγχώρεσα προ πολλού μέσα μου, απ' τους ζωντανούς απομακρύνθηκα, να μην ανοίγω πληγές, ούτε σ' εκείνους, δε φταίνε, έτσι ήταν τα πράγματα, τα δεχόμαστε, συμφιλιωνόμαστε μ' αυτά, πάμε παρακάτω, κρατώντας τα Καλά, για το Καλό όλων, μη ματώνω κι εγώ, κρίμα είναι!
Δεν ανέχτηκα τότε, παραπάνω "πίεση", πόσο μάλλον, τώρα!
Σιγά -σιγά να βγαίνουν τα κάκαδα απ' τις πληγές μας! Ναι;
Πάμε στις φώτο, τις βιαστικές, δεν ήταν αυτή η φώτο που έψαχνα, η στιγμή έφερε τον καλύτερο πρόλογο φωτογραφίας, γιατί αυτό το φουστανάκι, φορέθηκε και πολύ φωτογραφήθηκε, μόλις πήγα!
Μετά μού φόρεσαν και παλιές μεγαλίστικες ρομπίτσες, μεταποιημένες στα μέτρα μου, μα το χαμόγελο, πάντα τόσο αθώο, άβγαλτο, παιδικό!
"Ίσως, έτσι να είναι η ζωή!" ίσως σκέφτονταν αυτό το παιδί!
Δε θυμάται;
Τι να πρωτοθυμηθεί; Και γιατί; Κι αν τα πει, τι; Γιατί; Για τα παλαμάκια; Για μια εποχή ψεύτικη, κι έναν κόσμο που δεν ξέρει να εκτιμάει;
Δεν έχει διορθώσεις αυτή η ανάρτηση, κι επειδή, δεν αντέχει την συγκινητική στιγμή και την θέλει να απομονωθεί, χωρίς πολλές αναπτύξεις του "μετά", επίτρεψέ μου, Λαμπρινή, ειδικά σ' αυτή, στο πρώτο βήμα και σκαλί, της ατελείωτης δύσκολης σκάλας της ζωής μου, όσο κι αν φαίνεται ότι αντέχω ακόμα, επειδή δεν είμαι από ατσάλι, θα έχει τα σχόλια κλειστά.
Άλλες αναρτήσεις, χαλαρές. Εξαρτάται, είδωμεν!
Είναι σιγή για "κραυγές" που δεν βγήκαν στην ώρα τους και τότε και τώρα και γενικά
και ιντερνετικά, κ.λ.π.
Γι' αυτό σου λέω... άστο!
Κάθε "κυκλάμινο", έχει και την σφραγίδα του!
Δεν έχει σημασία ποιος το "είδε" κρυμμένο στο δάσος!
Σημασία έχει, ποιος, δεν το "κατάπάτησε", χωρίς να ξέρει λεπτομέρειες, εκεί κρύβεται η πραγματικά καλή ψυχή του Ανθρώπου και είναι μετρημένοι, πίστεψέ με!
Υγ. Η Ελπίδα η γάτα θυμωμένη που δεν ασχολούμαι μαζί της.
Υγ. 2 Ήρθε ο γιος, να φάει, χρειάζεται το τραπέζι της κουζίνας, που εκεί "γράφω" πια, πρέπει να το μαζέψω, "Μη πάθεις τίποτα, μάνα!", "'Οχι!, γιε μου, μη φοβάσαι, αντέχω!" του είπα.
Πού να ήξερε λεπτομέρειες της ανάρτησής μου!
Να φύγει! Στον αέρα!
Όχι, το ποτάμι, δε γυρίζει πίσω. Τα "δώρα" μου, είναι πάντα για να μένουν, όσο πρόχειρα και βιαστικά κι αν είναι!
Μερίδιο απ' αυτό, δικαιούται και η Πατρίδα, βεβαίως!
Συγγνώμη γιε, που σας παραμελώ, τελευταίως!... Δεν το ήθελα! Να φύγω ήθελα, (απ' το ίντερνετ,αλλά με κρατούν πίσω, βαριές "'αλυσίδες".
Θα τις ξαλαφρύνω... και μετά!
... Αλλά, εργάζεται, γιατί έχει όνειρα... ακόμα... Όνειρα για τα παιδιά της....
610 - Βιαστικό κράτημα
http://aytikaiokosmostis.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html
Βιαστικό κράτημα, λόγω της ώρας!
Ευχαριστώ, Λαμπρινή!
(Ζαλίσαμε τον κόσμο, μα είναι δικαίωμα! Εδώ, έχουμε "εντός έδρας - φιλικά) κι όποιος θέλει περνάει, χωρίς να ενοχλούμε, κανέναν!)
Τσίου τσίου τα πουλάκια έξω, ξυπνήσανε, γλυκά τ' ακούω, μακάρι!
Υγ: πρωί Τρίτης 11:33
... Αλλά, εργάζεται, γιατί έχει όνειρα... ακόμα... Όνειρα για τα παιδιά της....
Αυτό τα λέει όλα!
http://aytikaiokosmostis.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html
Βιαστικό κράτημα, λόγω της ώρας!
Ευχαριστώ, Λαμπρινή!
(Ζαλίσαμε τον κόσμο, μα είναι δικαίωμα! Εδώ, έχουμε "εντός έδρας - φιλικά) κι όποιος θέλει περνάει, χωρίς να ενοχλούμε, κανέναν!)
Τσίου τσίου τα πουλάκια έξω, ξυπνήσανε, γλυκά τ' ακούω, μακάρι!
Υγ: πρωί Τρίτης 11:33
... Αλλά, εργάζεται, γιατί έχει όνειρα... ακόμα... Όνειρα για τα παιδιά της....
Αυτό τα λέει όλα!
ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΜΑΖΕΥΕ ΤΙΣ ΤΥΡΟΠΙΤΤΕΣ ΤΟΥ -
Με διαλύει όταν πάω να μπω, πήγα να τον ξαναβρώ, βγαίνοντας, δεν έχει καινούργιο "ποίημα".
Αυτό, "άρεσε" πολύ απ' ότι είδα... εμένα, πάλι, "καθόλου", ειδικά, αυτές τις μέρες.
Γράφε, Γιάννη, εκτονώσου, κι εγώ, αντέχω!
Αυτό, "άρεσε" πολύ απ' ότι είδα... εμένα, πάλι, "καθόλου", ειδικά, αυτές τις μέρες.
Γράφε, Γιάννη, εκτονώσου, κι εγώ, αντέχω!
ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΜΑΖΕΥΕ ΤΙΣ ΤΥΡΟΠΙΤΤΕΣ ΤΟΥ
Κι έτσι,όπως ξεκολλούν με τη βροχή, τα κηδειόσημα
των στύλων μοιάζουν μεσίστιες σημαίες,προσωπικά
αποδίδω τιμές,χαιρετώντας στρατιωτικά,και δεν είμαι
ο γέρος αετός που "κουνάει,μάταια,τα ριπίδια",ούτε ο
παιδιόθεν,υποθέτω,τρελός εκτελωνιστής,αλλά θα φύγουμε
που θα φύγουμε,γιατί να μη αποδομήσουμε τη ζωή μας,
φτάνοντας στο στοιχειώδες απλό,
το ανάποδο
κι αν δε βρήκα ένα όνομα της προκοπής είναι γιατί ο
εγκέφαλος λειτουργεί με ομοιώσεις,λέμε τα σύκα σκάφη
και τη σκάφη σύκα,πάντως εγώ προσπάθησα,μη φαντασθείτε
ότι δεν είχα ευκαιρίες,θυμάμαι πώς πετούσα
πέφτοντας απ'το ποδήλατο στην πρώτη μου σύγκρουση
κι ο άλλος μάζευε τις τυρόπιττές του, μ'ένα γαμωτοκέρατό σου.
Κι έτσι,όπως ξεκολλούν με τη βροχή, τα κηδειόσημα
των στύλων μοιάζουν μεσίστιες σημαίες,προσωπικά
αποδίδω τιμές,χαιρετώντας στρατιωτικά,και δεν είμαι
ο γέρος αετός που "κουνάει,μάταια,τα ριπίδια",ούτε ο
παιδιόθεν,υποθέτω,τρελός εκτελωνιστής,αλλά θα φύγουμε
που θα φύγουμε,γιατί να μη αποδομήσουμε τη ζωή μας,
φτάνοντας στο στοιχειώδες απλό,
το ανάποδο
κι αν δε βρήκα ένα όνομα της προκοπής είναι γιατί ο
εγκέφαλος λειτουργεί με ομοιώσεις,λέμε τα σύκα σκάφη
και τη σκάφη σύκα,πάντως εγώ προσπάθησα,μη φαντασθείτε
ότι δεν είχα ευκαιρίες,θυμάμαι πώς πετούσα
πέφτοντας απ'το ποδήλατο στην πρώτη μου σύγκρουση
κι ο άλλος μάζευε τις τυρόπιττές του, μ'ένα γαμωτοκέρατό σου.
Ανάρτηση 607
Ο DJ-Kostas Haji κοινοποίησε τη φωτογραφία του Andreas Koulis.
ΑΥΤΟΝ
ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΝ ΕΒΑΛΑΝ ΠΡΟΣΤΙΜΟ 5000 ΕΥΡΩ ΓΙΑΤΙ ΠΟΥΛΑΕΙ ΚΟΥΛΟΥΡΙΑ ΚΑΙ
ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΥΛΟΣ
ΚΑΛΑΙΤΖΙΔΗΣ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΓΡΑΨΕ ΓΙΑΤΙ
ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ
ΤΟ .
Δικαίωμα πατρίδας!
Ώ! Δεν το πιστεύω!
Ο Κωστής μας!
Τώρα; Πάνω που έφευγα;
Φεις, δεν μου φτάνουν δέκα ζωές!
Αλήθεια, σού λέω!
Δικαίωμα, πατρίδας, που όμως, δεν τον χάρηκα στα νειάτα μου!
D J Ζαγοράς !
Τώρα, Κωστή, δώσε! Μ' αρέσει! Μού πάει κιόλας! Φιλιά! Δώσε!
Ο Κωστής μας!
Τώρα; Πάνω που έφευγα;
Φεις, δεν μου φτάνουν δέκα ζωές!
Αλήθεια, σού λέω!
Δικαίωμα, πατρίδας, που όμως, δεν τον χάρηκα στα νειάτα μου!
D J Ζαγοράς !
Τώρα, Κωστή, δώσε! Μ' αρέσει! Μού πάει κιόλας! Φιλιά! Δώσε!
Δημιουργήθηκε με το Windows Live Movie Maker (http://download.live.com/).
4 προβολές
Απολογισμός...
Ο Nikos Mergialis Mousikoi Ixnilates ενημέρωσε τη φωτογραφία του εξωφύλλου του.
18 ώρες ·
Τελευταία σχόλια!
Ώ! Προφίλ ήτανε!
Ώ! Ελληνίδα μάνα, σε Καλό σου!
****
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όλους τους φίλους και τις φίλες για τις ευχές!
Ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλους εσάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας στο "APERTO live stage".
Ίσως το πιο όμορφο φετινό live......!
Όμορφη βραδιά με καλούς φίλους και πολλές εκπλήξεις. Έτσι όμορφα για να 'χουμε "στιγμές" στον απολογισμό μας.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!
Ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλους εσάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας στο "APERTO live stage".
Ίσως το πιο όμορφο φετινό live......!
Όμορφη βραδιά με καλούς φίλους και πολλές εκπλήξεις. Έτσι όμορφα για να 'χουμε "στιγμές" στον απολογισμό μας.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!
Μου έλειψε το κορίτσι μας, η Τόνια Κιουπελόγλου , μ' άρεσε και η φράση!
Να μού προσέχετε το ταλαντούχο και γλυκό κορίτσι μας, άντρες!
Καλές επιτυχίες σας, είναι μέσα κι ο Παναγιώτης Μπερλής, κι ας μη τον ήξερα!
Έχω κρατούμενη ανάρτηση και γι' αυτόν, είναι στο 15, να θυμάσαι, δεν πρόκανα, τώρα, δεν αριθμίζω, πια, πάω όπως έρθουν!( Έχω σκονάκι και κοιτάζω εκκρεμότητες! Πώς αλλιώς;)
Απολογισμός...
Χάθηκα στους απολογισμούς στιγμών, ξέρω τι θα πει, κι απ' έξω το "βάρος" της κάθε στιγμής!
Φύγαμε, κεφάλαιο "Μουσική" που πάει να μου τη βγει απόψε ξόφαλτσα, τέλος!
Αχ! Ελληνίδα, μάνννννννα!
Ο Nikos Mergialis Mousikoi Ixnilates ενημέρωσε τη φωτογραφία του εξωφύλλου του.
17 ώρες ·
Nikos Mergialis Mousikoi Ixnilates Η Ελληνίδα μάνα. ....είναι πολύ μπροστά! !! Αρκεί να την κλειδωνεται την ημερα των εκλογών! !!
Γκρρρρ
Νικόλα, αφήστε κάτω την Ελληνίδα μάνα!
Ουδεμία σχέση!
Δεν γνωρίζω τέτοιες!
Με την παιδεία της μόρφωσης, βάλ'τε τα!
Αν ήξερες πόσες φορές τα "έσπρωξα", κι εγώ και άλλες μανάδες, το σύστημα, φίλε, τα ευνούχησε τα παιδιά μας και το καταλάβαμε κι εμείς, τόσο αργά!
Στημένα όλα, προ πολλού...
Μουσικό πάλι το θέμα!
Η Lamprini Tisolmi κοινοποίησε τη δημοσίευση του Nikos Mergialis Mousikoi Ixnilates.
17 ώρες ·
Νικος... εδω!
"....εκεί που θα ραγίσει.....ναι εκεί!!!....Απ' αυτή τη χαραμάδα θα μπει το φως...."
Η Λαμπρινή που προβάλλει τον Βόλο μας!
Βολιώτες, θα με ευγνωμονείτε κάποτε, για το κορίτσι που σας γνώρισα, είναι σίγουρο!
Νικόλα, άμα προλάβω να σε δω και σένα, καλά θα είναι!
Σημασία έχει ότι σ' ανακάλυψα 3 χρόνια πριν, δεν σιώπησα τα ταλέντα σου, οπότε, προχώρα με χίλια!
Σταθερή θαυμάστρια εγώ, κάποια πράγματα, δεν αλλάζουν!
****
Νικόλα, πετάχτηκα! στην σελίδα σου!
Όχι, ρε φίλε!
ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΝ!
Μή μου το χαλάς και δε μπορώ να σε σχολιάσω πάλι, επειδή δεν βγήκα στο σεργιάνι, κι έτσι κι αλλιώς, κι αν γράψω, θα χαθούν πάλι τα σχόλιά μου και θα νομίζει ο κόσμος ότι παίζω κρυφτούλι!
Να θυμάσαι, οι πραγματικοί Καλλιτέχνες, αγαπούν όλον τον κόσμο!
Σημασία έχουν γι' αυτούς, όχι μόνο όσοι πήγαν από κοντά, τους στήριξαν κ.λ.π. αλλά κυρίως, ο ανώνυμος λαός που τους ακούει και σιγοτραγουδάει τα τραγούδια τους και γιατρεύεται με την φωνή τους!(Βάλε, Ξυλούρης, Στέλιος, Πάριος, Μητροπάνος, Παπακωνσταντίνου, μη κάνω λίστα, τώρα!)
Γιατί, αυτά μένουν κι είναι μακροχρόνια επένδυση!
Φιλιά, από ένα δικό μου σταθερό "ντουβάρι"!
Σ' έκλεψα κουτσομπολίστικα, εκεί που θα σχολίαζα, δηλαδή!
"Αθάνατο σχόλιο"! που λένε!
Ίσως προλάβεις και το δεις, τώρα που ανεβαίνεις αργά και σταθερά την ανερχόμενη σκάλα της αναγνώρισης, γιατί μετά, θα "λαλούν" από παντού και δε θα προλαβαίνεις, ίσως και να μη σε νοιάζει, το τι λέγεται και το τι γράφεται, γενικώς και καλά θα κάνεις, βέβαια!
Τότε θα έχεις πραγματικό χρόνο για δημιουργία, ενώ τώρα, τον μοιράζεις, αναγκαστικά, κι αλλού!
Δύσκολα, αλήθεια, εποχές, μα δε σε φοβάμαι, τό 'χεις!
Προχώρα, χωράς!
Πάμε στο κόπυ και κόπιασα και πήγε κιόλας, 3:08!
Πώς το είπες το καινούργιο;
"Ζωής ημερολόγια;"
Εδώ 54 χρονών, σε περνάω, φίλε!
Μιλάμε για πολλά! Αν βάλεις και τα μπλογκς, δεν το συζητάμε!
Καλή επιτυχία, Φίλε, που είχαμε την τιμή να σε γνωρίσουμε!
****
Νικόλα, πετάχτηκα! στην σελίδα σου!
Όχι, ρε φίλε!
ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΝ!
Μή μου το χαλάς και δε μπορώ να σε σχολιάσω πάλι, επειδή δεν βγήκα στο σεργιάνι, κι έτσι κι αλλιώς, κι αν γράψω, θα χαθούν πάλι τα σχόλιά μου και θα νομίζει ο κόσμος ότι παίζω κρυφτούλι!
Να θυμάσαι, οι πραγματικοί Καλλιτέχνες, αγαπούν όλον τον κόσμο!
Σημασία έχουν γι' αυτούς, όχι μόνο όσοι πήγαν από κοντά, τους στήριξαν κ.λ.π. αλλά κυρίως, ο ανώνυμος λαός που τους ακούει και σιγοτραγουδάει τα τραγούδια τους και γιατρεύεται με την φωνή τους!(Βάλε, Ξυλούρης, Στέλιος, Πάριος, Μητροπάνος, Παπακωνσταντίνου, μη κάνω λίστα, τώρα!)
Γιατί, αυτά μένουν κι είναι μακροχρόνια επένδυση!
Φιλιά, από ένα δικό μου σταθερό "ντουβάρι"!
Σ' έκλεψα κουτσομπολίστικα, εκεί που θα σχολίαζα, δηλαδή!
"Αθάνατο σχόλιο"! που λένε!
Ίσως προλάβεις και το δεις, τώρα που ανεβαίνεις αργά και σταθερά την ανερχόμενη σκάλα της αναγνώρισης, γιατί μετά, θα "λαλούν" από παντού και δε θα προλαβαίνεις, ίσως και να μη σε νοιάζει, το τι λέγεται και το τι γράφεται, γενικώς και καλά θα κάνεις, βέβαια!
Τότε θα έχεις πραγματικό χρόνο για δημιουργία, ενώ τώρα, τον μοιράζεις, αναγκαστικά, κι αλλού!
Δύσκολα, αλήθεια, εποχές, μα δε σε φοβάμαι, τό 'χεις!
Προχώρα, χωράς!
Πάμε στο κόπυ και κόπιασα και πήγε κιόλας, 3:08!
Πώς το είπες το καινούργιο;
"Ζωής ημερολόγια;"
Εδώ 54 χρονών, σε περνάω, φίλε!
Μιλάμε για πολλά! Αν βάλεις και τα μπλογκς, δεν το συζητάμε!
Καλή επιτυχία, Φίλε, που είχαμε την τιμή να σε γνωρίσουμε!
......τα είπε όλα ο ποιητής.....
Υγ. Μουσικό πάλι το θέμα!
Δεν το συζητάμε! Αυτό το μπλογκ, λες και το χρωστούσα στην μουσική!
Ξεπέρασε τα βιβλία και τις ειδήσεις!
Δε ξανάγινε, προκύπτει!
Κι όλο μπαλώνω και "ζυγίζω" η καημένη!
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ
ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
12-13-14 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΔΙΑΥΛΟΣ - ΒΟΛΟΣ
Οι Λυδία Βαρσαμίδου και Nikos Mergialis Mousikoi Ixnilates κοινοποίησαν τη φωτογραφία της Βάλμη Παπαδοπούλου.
Α! Να δούμε!
Για
να δούμε η περιφέρεια Θεσσαλίας τι κονδύλι θα δαπανύσει για την
τουριστική προβολή .
Κρήτη: 1 εκατ.ευρώ για
δράσεις προβολής το 2015 ενέκρινε η Περιφέρεια
Την έγκριση κονδυλίου ύψους 900.000 ευρώ για δράσεις προβολής της Κρήτης το 2015 ενέκρινε, κατά πλειοψηφία, [...]
Την έγκριση κονδυλίου ύψους 900.000 ευρώ για δράσεις προβολής της Κρήτης το 2015 ενέκρινε, κατά πλειοψηφία, [...]
Όπως τα λέει
Γιώτα Νέγκα●Το Δίκιο μου●2014 (ΣΤΙΧΟΙ)
Μουσική:Θέμης Καραμουρατίδης
Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο
νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά
μιλάω με τον ίσκιο μου τρομάζω με το ρόλο
κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά
Εμένα με φωνάζουνε με το μικρό μου μόνο
η σκούφια μου κρατά απ' το πουθενά
κι εσένα που σε ήξερε κι η πέτρα που σηκώνω
τρομάζεις όταν έρχομαι κοντά
Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα
ανοίγω και δε βλέπω ουρανό
εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα
ανοίγεις και χαζεύεις το κενό
Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο
νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά
μιλάω με τον ίσκιο μου τρομάζω με το ρόλο
κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά
Εμένα με φιλήσανε στο στόμα οι ανάγκες
την έκανα τη βόλτα στα βαθιά
κι εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες
νομίζεις ότι πήγες μακριά
Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα
ανοίγω και δε βλέπω ουρανό
εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα
ανοίγεις και χαζεύεις το κενό
Το είπε...: Γιώτα Νέγκα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)