Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Αν οι άλλοι, δηλαδή, με βρίσουν είμαι ένα τίποτα και αν οι άλλοι με ανεβάσουν στα ουράνια κάτι αξίζω;

Δεν ξέρω αν αυτό το είχες σκεφτεί ως στόχο ζωής μέσα στα πολλά που σκέφτεσαι. Να νιώθεις, δηλαδή, κάποια στιγμή μια τέτοια ανάπαυση με τον εαυτό σου και να κάτσεις στο σπίτι σου, να περπατήσεις στους δρόμους της πόλης σου, να πας μια βόλτα, να κοιτάξεις, ας πούμε, τις βιτρίνες, να κοιτάς τα μαγαζιά, να δεις ένα βιβλιοπωλείο, να πας κάπου μόνος και να μη νιώθεις μοναξιά!
Να πας κάπου χωρίς κόσμο και να 'σαι ευτυχισμένος· και να νιώθεις ότι έχεις μια παρέα, την παρέα του εαυτού σου.
Όχι, όμως, ως ναρκισσισμό, όχι, όμως ως μια ενασχόληση με τον εαυτό σου, (ότι εγώ είμαι πολύ σπουδαίος και εγώ δεν έχω ανάγκη κανένα).
Όχι έτσι περιφρονητικά για τους άλλους· ούτε εγωιστικά για τους άλλους, αλλά ως πληρότητα. Νιώθω μέσα μου πληρότητα.
Η αξία μου δεν αποκτάται από τους άλλους. Η αξία μου είναι μεγάλη, επειδή υπάρχει μέσα μου η σφραγίδα του Θεού.
Επειδή υπάρχει μέσα μου η εικόνα Του, η χάρη Του, η ψυχή που μου χάρισε ο Θεός· η πνοή Του. Αυτό μου δίνει αξία. Όχι το τι θα μου πουν οι άλλοι.
Αν οι άλλοι, δηλαδή, με βρίσουν είμαι ένα τίποτα και αν οι άλλοι με ανεβάσουν στα ουράνια κάτι αξίζω;
Όχι. Αξίζεις...
Αξίζεις επειδή είσαι πλάσμα του Θεού.Δημιούργημα του Θεού...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το "κάτι" που μένει...